Na ang SaLoobin ay “mga akda ng/para sa kababaihang bilanggong pulitikal” ay tahasang pagsalungat sa pormalismong pampanitikan na salalayan ng “sining para sa sining lamang.” Sa katunayan ay maigting ang SaLoobin sa partisanong paninindigang pampulitika at panlipunan, at ito ay matutuklasan sa tinipon nitong mga tula, maikling kuwento, sanaysay, at guhit. Ang namamayaning imahen sa mga likhang ito ay taas-kamao at bandilang pula nang walang pangimi.

Ngunit bago husgahang istiryo-tipikal, huwag kaliligtaang ang mga makata, manunulat, at artistang nagtatanghal ng mga nasabing simbolo ay isinadlak sa bilangguan gayong walang sala sa sambayanan, o kaya’y mga makabayan at makamasang mamamayang dumanas ng lupit ng estado sa iba’t ibang paraan. Hahangaan mo sila sapagkat sila’y lumilikha ng sining ng pakikibaka gayong sakmal na ng halimaw kundi man nasa bingit ng panganib. Sa kanilang mga akda, ang mga simbolo ay may laman at dugo, may ningning at taginting dahil hindi simpleng kathang-isip kundi laman at dugo ng mga artistang naglandas kung saan higit na mahirap ang daan sa tunay na pagbabago ng lipunan.

Ihahatid ka ng SaLoobin sa kaloob-looban ng katauhan ng mga detenidong nakilala natin sa balita, gayundin ng mga detenidong hindi natin nabalitaan, maging ng kanilang mga nakasama o kaya’y tagapagtaguyod. Mauulinig mo ang kanilang hinaing at pangungulila sa mga supling at kabiyak. Papatak sa iyo ang tikatik ng luha, madarama mo ang kanilang pulso, makikipaglamay ka sa mga gabing hindi sila dalawin ng antok. At oo, makikigalak ka rin naman sa kanilang mga mumunting kasiyahan. Maging sa Koreanobela ay nakakasumpong pala sila ng pagpapahalaga sa sarili nating kilusang mapagpalaya.

Mayamang ambag ang SaLoobin sa prison literature at prison art ng Pilipinas. Subalit teka muna, mainam ba ito? Ang pagyabong ng ganitong sining, bilang isang genre, ay hindi magandang palatandaan ng kalagayan ng lipunan, sapagkat ang ibig sabihin, dumarami ang mga mamamayang pinagdurusa; at sa tiwaling estado ng sistemang hudisyal sa Pilipinas, ang mga lumalaban sa katiwalian ay ibinibilanggo gayong walang sala.

Pinatutunayan ng SaLoobin, gayunman, na ang prison literature at prison art ay hindi humihinto sa pagsasalaysay ng siphayo at karanasan ng mga bilanggo, laluna ng kababaihan. Ito’y makapangyarihang plataporma upang payabungin ang panitikan ng paglaya. Ng mga bilanggo. Ng bayan. Ng sangkatauhan. – Bonifacio P. Ilagan